13 mei, wat tot twee jaar geleden een mooie datum voor mij was, is het nu een pijnlijke datum geworden.. Mijn vader zou vandaag 62 jaar zijn geworden. 62 jaar en ik moet hem al 2 jaar missen..
Papa’s kindje
Vanaf kleins af aan was ik al een papa’s kindje. Toen mijn ouders gingen scheiden en mijn vader terug naar Servië ging viel mijn wereld uit elkaar. Niet dat ik niet van mijn moeder hou hoor, maar mijn vader werkte veel, hij was een vrachtwagen chauffeur en dus redelijk veel van huis. Heel vaak ging ik met hem mee met de vrachtwagen, vond ik geweldig! Ook hadden mijn ouders een eigen supermarkt, waar ook tijd in ging zitten. Ondanks alles wat mijn vader deed, zijn elke vrije seconde bestede hij aan mij aandacht geven en leuke dingen met mij doen. Toen brak de oorlog uit en moest ik hem een lange tijd missen, wat onze band alleen maar hechter maakte.
Ondanks dat hij 1800 kilometer verder woonde, sparek wij elkaar elke dag. Ik bezocht mijn vader een aantal keer per jaar en hij kwam een aantal keer per jaar naar Nederland.
Opa!
En toen werd die opa.. God, wat was die trots en blij! Luka was zijn alles en Luka was stapelgek op hem. Jammer, dat die toen al in Servië woonde en die twee niet heel veel tijd samen konden doorbrengen. Wel belden en Face time-de ze bijna dagelijks. De tijd die ze samen hadden, was prachtig! Als mijn vader hier kwam of wij in Servië waren dan kon Luka alles gestolen worden en was ‘deda‘ enige die telde.
Zo gingen ze bijna dagelijks samen op stap. Luka mocht dan ‘rijden’ in mijn vader zijn auto en gingen ze een ijsje halen. Ze speelden in mijn vader zijn (mega) tuin en mocht Luka zelfs een hondje uitzoeken voor bij deda. Luka genoot enorm van mijn vader zijn moestuin, welke ze in de zomer samen onderhielden en waarvan Luka natuurlijk een hele boel van snoepte. Toen mijn vader overleed vond Luka het ook vooral verdrietig dat die nooit meer ‘die lekkere zoete aardbeitjes van deda‘ ging eten.
Onverwachts ziek
En toen kwam die verdomde 22 februari.. De dag dat voor de rest van mijn leven in mijn geheugen staat gegraveerd. Ik krijg gewoon kippenvel als ik aan die datum denk en ga zo terug in de tijd. Het maakt me boos en verdrietig. Ik kreeg een telefoontje van mijn vader, een ander telefoontje dan ik gewend was. Hij klonk heel serieus. Met een omweg en heel veel goed vertrouwen vertelde hij mij dat die kanker heeft, maar dat het wel goed kwam. Zijn bloedwaardes moesten ‘ietjes zakken’ en dan kon die starten met de behandelingen. Kon de kanker weggehaald worden en kwam alles weer goed. Mooi niet dus.. Van galkanker werd het leverkanker, longkanker en het hield maar niet op.. Letterlijk in die maand tijd verkankerde mijn vader van top tot teen..
Nu ik hier bij stil sta, dit is ook de datum dat mijn vader voor de 2e keer opa werd, want jaar later op 22 februari is Jayson geboren.
Positieviteit en vechterslust
Vanaf het eerste moment dat mijn vader wist dat hij ziek was, tot zijn laatste adem bleef die gewoon positief en had een instelling ‘even doorbijten en dan komt het wel goed’. Hij was er van overtuigd dat die die stomme ziekte ging overwinnen en dat die even zou moeten revalideren en weer de oude zou zijn. Echt, er is niets wat ik liever had gewild als dat die hiermee gelijk had. Dat die gewoon dat zinnetje voor de zoveelste keer kon uitspreken. Het zinnetje waar ik normaal gesproken zo een hekel aan had, maar nu niets anders liever had willen horen dan ‘zie je nou wel, had ik toch weer gelijk’ en ik dit keer zo blij zou zijn. Maar helaas..
60 jaar
Samen met Luka ben ik wel 4/5 keer op en neer geweest naar Servië. Zo ook met papa zijn verjaardag. Dit vond ik zo moeilijk en zo dubbel! ‘Lang zal die leven’ zingen, wetende dat die waarschijnlijk nog geen einde van de maand zou halen. Kaarsjes uitblazen en zeggen ‘make a wish’ wetende dat zijn wens never nooit zal uitkomen. En wat geef je ‘zo iemand’ nou cadeau? Het was zo pittig en zo dubbel, maar ik had het niet willen missen. Luka zocht een taart uit voor deda, maakte een mooie tekening en we gaven hem een fotolijstje met Luka zijn foto erin. Het deed me zo veel pijn, dat mijn vader zo veel moeite had om recht op te blijven zitten en laat staan om die 2 ( nr 60!) kaarsjes uit te blazen. Hij hield zich groot voor ons, maar was eigenlijk al op.
Terug naar Nederland
Jammer genoeg kon ik in die periode nooit langer als een weekje blijven. Mijn leven liep ook niet zo lekker en ik moest werken. Zo een spijt van nu, ik had dat hele werk moeten laten zitten en gewoon genieten van die laatste maanden van mijn vader zijn leven, er voor hem zijn. De laatste keer dat ik daar was, met mijn vader zijn verjaardag dus, was zo moeilijk om weg te gaan! Er is niet zo pijnlijk als afscheid nemen, wetende dat je elkaar letterlijk nooit meer zult zien. Dat die ’tot ziens’ niet in levende lijven meer zou zijn.. Mijn vader was zo op, hij kon de auto niet eens uit komen, maar is toch koste wat het kost mee gereden om Luka en mij uit te zwaaien.
3 juni
Op de valreep van 3 op 4 juni ging mijn telefoon. Ik was net even naar de wc en dat ding lag in de woonkamer. Nog geen seconde later hoorde ik Roy zijn telefoon over gaan.. Ik wist het gelijk, want mijn zusje zou Roy nooit zomaar bellen als ik eventjes niet opnam. Het telefoontje wat ik nog heel lang niet hoopte te ontvangen, maar helaas! Mijn papa was overleden, gelukkig heel rustig in zijn slaap. Maar dan nog! Een van de belangrijkste mannen in mijn leven was er niet meer!
Mijn wereld stortte in, mijn hoofd ontplofte, mijn hart brak, maar ik kon geen traan laten. Ik wou zo hard janken. Ik wou zo hard schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit mij.. Er kwamen geen tranen. Ondanks dat ik wist dat dit moment er aan zat te komen, ik kon het niet geloven, ik wou het niet geloven. Het kan gewoon niet. Mijn vader is de sterkste man die ik ken. Ik ken niemand met zo een vechters lust als hij, het klopte gewoon niet! Het. Kon.Gewoon. Niet. Klaar.
Begravenis
En weer vloog ik voor de zoveelste keer naar Servië, in drie maanden tijd. Dit keer niet om papa weer even te zien, nee om hem te begraven.. Mijn vlucht was last minute, want mijn schoonbroertje en ik vlogen ’s ochtends met de eerste vlucht en de begrafenis was al om 14:00 uur ’s middags, de vraag was ook of we die überhaupt zouden halen. Gelukkig was dat wel het geval!
En dan sta je daar.. Voor een dichte kist met een foto van je vader er op.. Zo onwerkelijk.. Zo bizar.. Dit was ook de eerste keer dat ik brak, gewoon letterlijk in 1000 stukken. Die foto op de kist was zo confronterend..
De reden dat de kist dicht was, omdat heel hard gezegd, mijn vader eigenlijk al ‘rot’ van binnen was door de kanker. Toen hij eenmaal overleed, kwam alles naar buiten.. Uit zijn mond, uit zijn oren, overal vandaan.. In overleg met mij sloot mijn zusje de kist. Ik weet dat dit het beste optie was, maar het voelt tot de dag van vandaag niet goed. Ik had hem nog verdomd graag die laatste keer willen zien, nog een afscheidskus willen geven. Dit is ook iets waarmee ik zou moeten leren leven en moet leren loslaten, maar op een of andere lukt dat tot de dag van vandaag nog steeds niet.
2 jaar later
En nu 2 jaar later, vandaag, zou mijn vader 62 jaar zijn geworden. Helaas moeten we het al 2 verjaardagen zonder hem doen.. Het voelt zo raar en zo onlogisch.. Want, gebeurt er wat leuks, is hij de eerste die ik wil bellen. Zit ik in een dip, is hij de eerste die ik wil bellen, maar helaas.. Ik ben ook al werkelijk een week van slag, ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan of wat ik ermee moet doen.. maar gelukkig kwam Luka met een geweldig idee!
Het strand
Zo gaan Luka, Jayson en ik naar het strand vandaag. We gaan een ballon met een mooie tekening op laten.. Zo krijgt deda toch een cadeautje van ons voor zijn verjaardag. Op deze manier staan we er ook wat meer bij stil en wil ik Jayson er ook bij betrekken voor later. Ik kwam namelijk pas een week na mijn vader zijn overlijden achter dat ik zwanger was..
Disclaimer: Voordat ik in mijn inbox weer overspoeld word door mensen die altijd een mening klaar hebben liggen.. Ik deel dit niet voor aandacht of voor jullie reacties vol medelijden. Mijn blog is mijn uitlaatklep. De ene keer zet ik het online en de andere keer weer niet. Vandaag dus wel, want dit voelde goed voor mij. It’s up to you wat je ermee doet.