Stel je niet zo aan. Je lacht toch gewoon. Je doet je ding toch en zo voort.. Want als het aan de binnenkant zit, bestaat het niet voor de buitenwereld.
Ik ben een oorlogskind, vanaf mijn 2e t/m mijn 11e levensjaar heb ik zo goed als niets anders dan oorlog gekend. Dingen gezien, dingen mee gemaakt waar ik niet altijd graag over praat. Zo nu en dan heb ik die behoefte wel om van mij af te praten, maar vaker ben ik dat hele gedoe liever vergeten dan wat dan ook..
Zo loop ik sinds een tijdje ook bij een psycholoog en is er bij mij (hoe hard ik er ook tegen vocht) PTSS geconstateerd. Verschrikkelijk vind ik dat, om bestempeld te worden. Begrijp mij niet verkeerd, daar is niets mis mee, maar mij zou dit niet overkomen had ik met mijzelf afgesproken.
Want inderdaad, ik leef gewoon en doe gewoon mijn best om mee te draaien in het dagelijks leventje. Ik ben vrolijk. Ik ben spontaan. Sociaal. Dit betekent echter niet dat het er niet zit van binnen.
Want die oh zo leuke en spontane Sanja, die heeft ook haar donkere dagen. En deze dagen worden de laatste tijd steeds meer.. Want ik had het aardig onder controle, tot dat terroristen gedoe in Parijs begon. Zo begonnen langzamerhand ook mijn nachtmerries weer en mijn binnen gevreet.
En nu.. hebben we Corona en nou ben ik niet perse bang voor dat virus zelf, maar mijn God! Dat hele gedoe er om heen! Het hamsteren, gevecht om fucking wc papier! Opgesloten zitten en de complete lockdown. Man wat roept dit een boel herinneringen op!
Het is net of ik terug in de tijd ga, in de tijd dat we moesten onderduiken. De tijd dat we niet wisten of we morgen nog te eten zullen hebben. De tijd waarin we helemaal niet wisten of we überhaupt de morgen zouden halen!
Ook dit is zo een ‘stel je niet zo aan‘ moment, want ik doe gewoon mijn dingetje, ik ben gewoon vrolijk. Ik ben gewoon een enthousiaste mama, maar van binnen jongens! Mijn hart die maakt overuren, ik heb weer druk op de borst en ik slaap alsof elk moment een bomb naast mijn kan vallen.
Het liefst ontwijk in het nieuws en de buitenwereld, maar helaas werkt het leven niet zo. Want als je nooit een confrontatie aan gaat zul je nooit veranderingen kunnen maken. Tenminste zo werkt dat bij mij.
Ik ben niet alleen bang, ik ben ook boos. Boos op Rutte en boos op de Nederlandse regering. Waarom, als zowat de hele wereld de grenzen sluit en dit verrotte virus probeert te beperken, waarom moet dit land eigenwijs zijn en tot 60% van zijn bevolking willen besmetten? Waarom gaan de grenzen niet dicht? Waarom komt er geen avondklok? Waarom beperken we dit achterlijke virus in plaats van verspreiden? Hoeveel lijken moeten er vallen tot hier actie ondernomen word?
Ik vind dat mensen tegenwoordig wel wat meer medeleven mogen hebben voor de medemensen. Je hoeft iemand niet zielig te vinden, maar je kan wel iemand proberen te begrijpen of op zijn minst respecteren. Leef en laat leven! En kan je iemand niet helpen? Maak hem dan ook niet belachelijk, maar laat diegene in zijn waarde.
Disclaimer: ik deel dit artikel niet voor medelijden of aandacht. Ik had gewoon even de behoefte om van mij af te schrijven. En wie weet, ben ik niet de enige en zijn er mensen die hier wat aan hebben.